سالروز بزرگداشت شیخ بهائی و  روز معماری

معماری بر پایه فلز و یا بتن نیست، عنصر شگفتی پایه و اساس این هنر است.

شیخ بهایی مردی بود که از تظاهر و فخر فروشی نفرت داشت و این خود انگیزه ای برای اشتهار خالص شیخ بود.شیخ بهایی به تایید و تصدیق اکثر محققین و مستشرقین ، نادر روزگار و یکی از مردان یگانه دانش و ادب ایران بود که پرورش یافته فرهنگ آن عصر این مرز و بوم و از بهترین نمایندگان معارف ایران در قرن دهم و یازدهم هجری قمری بوده است.

 شیخ بهایی شاگردانی تربیت نموده که به نوبه خود از بزرگترین مفاخر علم و ادب ایران بوده اند، مانند فیلسوف و حکیم الهی ملاصدرای شیرازی و ملاحسن حنیفی کاشانی وعده یی دیگر که در فلسفه و حکمت الهی و فقه و اصول و ریاضی و نجوم سرآمد بوده و ستارگان درخشانی در آسمان علم و ادب ایران گردیدند که نه تنها ایران ،بلکه عالم اسلام به وجود آنان افتخار می کند. 

معماری هر سرزمینی عضو جدانشدنی از هنر و فرهنگ آن است و خانه اولین فضای معماری است که هر انسان از بدو تولد آن را تجربه و درک می کند. خانه ای که بر اساس معماری اصیل ساخته شده و مامن آرامش و امنیت است و می‌توان آسودگی و عشق را در آن احساس وتجربه کرد و از چشمان نامحرمان دور نگه داشت. بدون نقش آفرینی معماران اقدامات توسعه و عمران، چیزی جز سازه های سرد و بی جان نیست در واقع این تلفیق هنر و و اصول مهندسی است که به تاسی از الگوهای معماری ایرانی اسلامی، از یک المان بی جان سازه ای پویا، هویت دار و فاخر می سازد.

روز معمار به‌واقع فرصتی است برای نگاه و اندیشه عمیق‌ به آثار و جایگاهی که در معماری گذشته داشته‌ایم و تلاش برای موقعیتی که اکنون در معماری معاصر باید به آن دست‌یابیم.

اینجانب سوم اردیبهشت‌ماه، روز بزرگداشت شیخ بهایی که به‌درستی روز گرامیداشت معمار نام نهاده شده است را به همه مهندسان، متخصصان، فعالان و هنرمندان خلاق این صنعت تبریک عرض نموده و از تلاش‌ها و حمایت‌های این انسان‌های اندیشمند در پاسداشت فرهنگ و هنر این سرزمین تجلیل می‌نمایم. امیدوارم معماری معاصر ما همچون گذشته، تابناک و ماندگار گردد.