پسیل گلابی
سیل گلابی یکی از آفات درجه اول درختان گلابی در ایران است. محل تغذیه و خسارت در درجه اول برگها می باشند ولی آفت می تواند از میوه ف دمبرگ و حتی پوست شاخه و تنه نیز تغذیه کند .
خسارت آفت به درختان گلابی به صورت های زیر انجام می گیرد .
۱ . مکیدن شیره گیاهی و ضعیف شدن درختان .
۲ . ترشح شیره بر سطح برگها و میوه ها اختلال در تنفس و فتوسنتز گیاه و تمرکز اشعه خورشید درمحل شیره که حالت ذره بینی دارد و موجب سوختگی برگها و ریزش آنها می شود .
۳ . بدشکلی ، کوچک شدن و بد طعم شدن میوه ها .
۴ . پسیل گلابی انتقال دهنده بیماری فتوپلاسمایی بوده که زوال و مرگ تدریجی درختان گلابی را موجب می گردد.
کنترل آفت :
در خصوص کنترل این آفت می بایست متذکر شد که مبارزه شیمیای بعنوان آخرین حربه و راه حل بوده و حتی به جهت مصرف بی رویه و خارج از زمان آن و از بین رفتن دشمنان طبیعی ، آفت طغیان نموده و آفات جدیدی نیز در باغات ظاهر شده که باغدار ناچار به مصرف سموم جدید می گردد . لذا با عنایت به موارد یاد شده در خصوص کنترل و مدیریت اصولی آفت توصیه های زیر ارائه می گردد :
۱ . رعایت فاصله درختان در موقع کشت (۸*۸) و هرس و آرایش آنها در پایین آوردن جمعیت آفت بسیار موثر می باشد .
۲ . ایجاد پوشش گیاهی در سطح باغ نظیر کشت یونجه و شبدر مانع از بالا رفتن درجه حرارت و افزایش رطوبت نسبی گردیده و مانع از افزایش جمعیت آفت می شود .
لازم به ذکر است که حتی الامکان سپاشی در ساعات خنک (صبح زود و بعدازظهر) و در زمانی که باد نمی آید انجام گیرد .
سموم توصیه شده :
- انویدور ۴/۰ لیتر در هزار لیتر آب
- موسیپلان ۲۵/۰ لیتر در هزار لیتر آب
- کالیپسو ۳/۰ لیتر در هزار لیتر آب
- آکتارا ۳/۰ لیتر در هزار لیتر آب
- کنسالت ۷/۰ لیتر در هزار لیتر آب
- کاسکید ۵/۰ لیتر در هزار لیتر آب
- دیازینون ۵/۱ لیتر در هزار لیتر آب
۳ . تغذیه متعادل گیاهی : کمبود و زیاد بودن عناصر غذایی پرمصرف ( ازت ، فسفر و پتاس) و کم مصرف (روی ، بر ، آهن ، منگنز و منیزیوم ) علاوه بر بروز بیماریهای فیزیولوژیک زمینه گسترش آفاتی چون پسیل را فراهم می آورد .
مصرف بیش از حد ازت موجب رشد برگی گیاه و حمله و تغذیه آفات مکنده ای چون پسیل را فراهم می کند . در مورد پسیل باید از مصرف بیش از حد کودهای ازته خودداری و نقش حساس پتاسیم را در ایجاد مقاومت در نظر داشت .
۴ . آبیاری : پسیل گلابی حشره ای خشکی دوست وده و خسارت آن درباغ های کم آب بیشتر است . پس حتی المقدور با توجه به شرایط خشکسالی چنانچه باغدار بتواند آبیاری کافی و منظمی را انجام دهد شرایط برای طغیان پسیل فراهم نمی شود .