بنام خداوند ممنان
ایمنی از عوامل مهم و تاثیرگذار در حمل و نقل است که از یک طرف اطمینان شبکه حمل و نقلی کشور را بالا می‌برد و از طرفی نیز باعث توسعه اقتصادی می‌شود. در این میان عامل انسانی به عنوان مهم‌ترین مقوله در ایجاد آن نقش دارد؛ از این رو ایمنی حمل و نقل نیازمند عزمی ملی و نهادینه شدن فرهنگ آن در جامعه است.
حمل و نقل از جمله بخش‌های زیربنایی اقتصاد به شمار می‌رود که فرآیند توسعه اقتصادی را تحت تاثیر قرار می‌دهد و پایه مبادله‌های بازرگانی و کلید توسعه اقتصادی و اجتماعی است. از این رو بخش حمل و نقل را باید یکی از مؤلفه‌های اصلی در تشخیص جوامع رشدیافته دانست.
پیشرفت متوازن بخش حمل و نقل در تمامی شیوه‌ها و بهره‌برداری مناسب از آن به عنوان پیش‌نیاز توسعه بخش‌ها به افزایش امنیت ملی منجر می‌شود و زمینه‌ساز توسعه سیاسی و اجتماعی نیز خواهد شد. امروزه کشور‌های توسعه‌یافته دارای زیرساختهای مناسب حمل و نقل و به دنبال آن ایمنی در انواع عرصه‌های هوایی، جاده‌ای، دریایی و ریلی هستند که نشان از توجه دولت‌‌ها به حمل و نقل و اختصاص اعتبار کافی به آن دارد.
رشد جمعیت، اشتغال و استقرار فعالیت‌های اقتصادی، خدمات و تسهیلات در نواحی مختلف باعث افزایش تقاضای جا‌به‌جایی می‌شود که کشورمان با توسعه زیرساختهای فیزیکی در دهه‌های اخیر و کاربرد آن‌ها در مدیریت حمل و نقل توانسته است ایمنی در این حوزه را تضمین کند.
حفاظت از شبکه حمل و نقل به صورت پاک و سالم و با رویکرد پیشگیرانه در جهت کاهش جرم و خرابکاری این اطمینان را به جامعه می‌دهد که این فضا به خوبی مدیریت شده و تحت نظارت و مراقبت است. از این رو ایمنی و امنیت را باید از ویژگی‌های بدیهی تمام شیوه‌های خدمات حمل و نقل عنوان کرد.
در این میان سازمان های مردم نهاد در ایجاد این فرهنگ نقش مهم و تاثیرگذاری دارند؛ یعنی باید به این نهادها اجازه داد تا در حوزه ایمنی فعالیت كنند و موضوع ایمنی از شعار دولتمردان به شعار مردمی تبدیل شود تا افكار عمومی در جامعه به ایمنی به عنوان یك موضوع مهم و تاثیرگذار در حمل و نقل توجه داشته باشد در این صورت می توان انتظار داشت، این مساله به خودی خود در جامعه نهادینه شود. در كشورهای توسعه یافته و صنعتی به سبب اینكه مردم بیشتر از حاكمیت به ایمنی توجه می كنند توانسته اند آمار تصادف های جاده ای را به میزان بالایی كاهش دهند.
سخن آخر خطاب به دولتمردان: پیشرفت در بخش زیرساخت ها نباید سیاسی و معطوف به چند کلانشهر باشد بلکه افزایش سرعت و توجه بیشتر به توسعه زیرساختهای شهرها ، استانها و مناطق کمتر توسعه یافته و مولد تولید باعث پیشرفت کل کشور ، افزایش مراودات ، رونق و جهش تولید در نتیجه افزایش صادرات و کاهش مهاجرتها خواهد شد.
