پاسداشت روز استاد شهریار

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا                            بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

نوش دارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی                     سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست                     من که یک امروز مهمان توام فردا چرا

بیست‌وهفتم شهریورماه، سالروز ولادت شاعر گران‌قدر، استاد سیّد محمدحسین شهریار، و روز شعر و ادب فارسی را گرامی می‌داریم و به همۀ فارسی زبانان و دوستداران شعر فارسی تبریک می‌گوییم.

شعر شهریار، با زندگی وی درآمیخته و با عقایدش جان گرفته است؛ به طوری که از عمق ضمیر او فوران می‏کند و عقیده استوار و اندیشه ناب او را آشکار می‏سازد. شهریار، دوستدار و عاشق قرآن و عترت ـ دو میراث مانای محمدی صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏ آله ـ بود و این عشق در شعرهای او آشکار است ؛

شهریار، شعر را هنرمندانه به خدمت گرفته بود تا مذهب، ملت و میهن خود را به جهانیان معرفی کند.یاد و خاطراتش گرامی

اگر روز شعر و ادب فارسی به نام یکی از شهریاران قلمرو ادب فارسی، یعنی سید محمدحسین بهجت تبریزی پیوند خورده است، امری غریب نیست؛ چرا که همۀ بزرگان و زبان‌آوران زبان فارسی از دیرباز تا امروز پرتوهای یک خورشیدند و سخنگویان یک فرهنگ و تمدّن؛ «متّحد جان‌های مردان خداست». بر این اساس، بزرگداشت هریک از این بزرگان به معنی گرامیداشت همۀ آنان و به‌مثابۀ ارج نهادن به هویت و فرهنگی است که این سخنوران را در دامان خویش پرورده است.

روز زبان و ادب فارسی یادآور میراث گران‌بهای تاریخ و نیاکان ماست. در این روز و در تمامی روزهای سال، شعر و ادب فارسی را ارج می‌نهیم که از عوامل اصلی وحدت ملّی اقوام ایرانی، با زبان‌های مختلف، و سبب‌ساز همدلی و هم‌زبانی ما با پارسی‌گویان آن سوی مرزهاست. به روان مینوی همۀ سخنوران زبان فارسی، به‌ویژه استاد شهریار درود می‌فرستیم که شعر او آیینۀ زلال روزگار و بخشی از حافظۀ تاریخی ماست. ملّت ایران، به‌ویژه همدلی و همراهی‌های او را با رزمندگان اسلام در سال‌های دفاع مقدّس از مرزهای این سرزمین از یاد نخواهد برد.